‘குக்கூ’ என்றது கோழி ;

பெருநகை கேளாய் , தோழி !

 

சு.பொ.அகத்தியலிங்கம்.

 

 

 “ எப்போதும் அரசியல் பேச்சுதானா ? பொங்கல் நன்னாளிலாவது கொஞ்சும் காதலைக் கொஞ்சம் பேசினால் என்ன ?”

 

 “ அட ! காதலைவிட்டால் வேறு பேசப் பொருளே இல்லையா ? அங்கே சுற்றி இங்கே சுற்றி காதலில் வந்து நங்கூரம் பாய்ச்சி நிற்க வேண்டுமா ?”

 

 “ அறம் ,பொருள் , இன்பம் என முப்பால் தந்த வள்ளுவன் காதலைப் பேசினானே !நாமும் பேசலாமே !”

 

பொங்கல் இதழுக்குக் கட்டுரை கேட்டதும் என் மனதுள் இப்படித்தான் உரையாடல் எழுந்தது .

 

காதலும் காமமும் கெட்ட விவகாரம் போல் போலியாய் சித்தரித்து , சாதி ,மத வெறியை பெண்ணின் யோணியில் திணித்து , இதுவே பண்பாடென கொக்கரிக்கிறது வெறிக்கூட்டம். அதற்குப் பதிலடியாய் காதலைப் பேசுவதும் காலத்தின் கட்டளையே.

 

தமிழ் இலக்கியப் பரப்பில் சங்க இலக்கியம் தொட்டு இன்றுவரை காதல் எப்போதும் உயிர்ப்பான பாடுபொருளே ! சங்க இலக்கியம் சொல்லும் காதலை மட்டுமே எழுத பல்லாயிரம் பக்கங்கள் தேவை . காதலும் காமமும் அங்கு நெடுக விரவியே கிடக்கும்.

 

பெண் கவிஞர்கள் ,பெண் எழுத்தாளர்கள் காதலை ,காமத்தை வெடிப்புறப் பேசலாமா என கொதிப்புற்று கேள்விக் கணை வீசுவோர் கோபப் பர்வைக்கு எதிராகச்  சங்கப் பெண்பாற் புலவர்கள் எழுதியதில் சிலவற்றை காட்சிப்படுத்த விரும்புகிறேன் .

 

முதலில் ,சங்க பெண்பாற் புலவர்கள் எத்தனை பேர் என்பதில் அறிஞர்கள் கணிப்பில் மாறுபாடுண்டு ; உ.வே.சா -38 , வையாபுரிப்பிள்ளை -30 , புலவர் கா.கோவிந்தன் -27 , ந.சஞ்சீவி 30 ,ஒளவை துரைசாமிப்பிள்ளை -34 , ஒளவை நடராஜன் -41 , தாயம்மாள்-45 , என சொல்லுகின்றனர் . ந.முருகேச பாண்டியன் 41 தான் சரி என்கிறார் . இதுபோக காரைக்கால் அம்மையார் ,ஆண்டாள் என பட்டியல் நீளும் . பெரும்பாலும் இவர்கள் எல்லோர் பாடல்களிலும் காதலும் காமமும் விரவியே இருக்கும் . ஏனெனில் அது மானுடர் இயற்கை . சரி, சில காட்சிகள் பார்ப்போம்.

 

இப்போது நேரம் என்ன  ? பிரம்ம முகூர்த்தம் என அவர்கள் சொல்லுகிற புலர்ந்தும் புலராதக் காலைப் பொழுதா ? அதி காலையா ? நண்பகலா ? உணவு உண்ட பின் மயக்கம் கொள்ளும் மதியப் பொழுதா ? இரவு பகலும் உரசிக் கொள்ளும் அந்திப் பொழுதா ? முன் இரவா ? நள்ளிரவா ? என்றெல்லாம் கணக்குப் பார்த்தால் காமம் பொய்யாகிவிடுமாம். காதலியைக் கூடாமல் பிரிய நேருமாயின் ஏற்படும் துயரத்துக்கு அளவேது ? பனை ஓலையில் குதிரை செய்து அதன் மீது ஏறி நடுத் தெருவில் அவன் நின்றாலும் பழி அவளுக்குத்தானாம். அதையும் மீறி உயிர் வாழ்தல் அவனுக்கு பழியாம் .

 

நான் சொல்லவில்லை அள்ளூர் நன்முல்லையார் எனும் பெண்பாற் புலவர் சொல்கிறார் .

 

 “ காலையும் பகலும் கையறு மாலையும்,

ஊர்துஞ்சு யாமமும் விடியலு,என்று இப்

பொழுது இடை தெரியின் ,பொய்யே காமம் ;

மாஎன மடலொடு மறுகில் தோன்றித்

தெற்றெனத் தூற்றலும் பழியே ;

வாழ்தலும் பழியே பிரிவு தலைவரினே .”

 

[குறுந்தொகை 32 : குறிஞ்சி]

 

இன்பம் துய்க்க நாளென்ன ? பொழுதென்ன ? ஆனால் அப்படியே கிடக்க முடியுமா ? எல்லா இரவும் விடியத்தானே செய்யும் ? பொழுது புலரத்தானே செய்யும் ? கோழி கூவத்தானே செய்யும் ?

 

அள்ளூர் நல்முல்லையார் தன்பாடலில் இதை காட்சிப்படுத்துகிறார் . காதலனும் காதலியும் தோளோடு தோளணைத்து கிடந்தனர் . கால நேரம் மறந்து முயங்கிக் கிடந்தனர் .அப்போது கோழி ‘குக்கூ’ எனக் கோவியது .அது எப்படி இருந்தது தெரியுமா ? காதலரைப் பிரிக்கும் கூர்வாளாய் இருந்ததாம் .அந்த கூர்வாளைக் கண்டு காதல் நெஞ்சம் கதறியதாம்.

 

 “ ‘குக்கூ’ என்றது கோழி ; அதன் எதிர்

துட்கென் றன்று என்தூஉ நெஞ்சம்-

தோள்தோய் காதலர்ப் பிரிக்கும்

வாள்போல் வைகறை வந்தன்றால் எனவே.”

 

[ குறுந்தொகை 157 ; மருதம் ]

 

அதெல்லாம் சரி ! வீட்டு வசதியும் சுற்றுச்சூழலும் இதற்கு ஒத்துழைத்ததோ ! அல்லது அன்று குறைந்த மக்கள் தொகையால் இயற்கையின் பெருவெளி அடைக்கலம் தந்ததோ ! யாமறியோம் !

 

இன்றைக்கு பெரும்பாலன குடும்பங்களில் கணவன் மனைவிக்கு தனி படுக்கை அறையே கிடையாது .பிரைவேசி எனச் சொல்லுகிறார்களே அந்த தனக்குரிய இடமே கிடையாது . கோழி வாழ்க்கைதான் பெரும்பாலோருக்கு வாழக்கிடைக்கிறது .

 

தாம்பத்திய சிக்கலில் இதைப் பற்றி யார் பேசுவது ?அடுத்தவன் படுக்கை அறையில் அத்துமீறி நுழைவதும் மனித உரிமை மீறல்தான் ; படுக்கை அறையே இல்லாத பெரும்திரள் மக்கள் ; எந்த வகை மனிதமோ ?

 

அன்றைக்கும் பொருள் தேடி காதலியைப் பிரியும் கட்டாயம் ; போர் நிமித்தம் பிரியும் கட்டாயம் எல்லாம் இருந்திருக்கிறது .இதற்கு எதிராய் புலவர்கள் கொதித்து நெருப்பள்ளி கொட்டியிருக்கிறார்கள் .

 

நற்றிணையில் புலவர் ஒளைவையார் விவரிக்கிறார் ;

 

அன்பான தோழியே ! ஒரு நாள் ஒரே ஒரு நாள் உன்னைப் பிரிந்தாலும் உயிர் பிரிந்ததுபோல் அலறுபவளே !

 

எழிலான அடர்த்தியான கூந்தலை உடையவளே !

 

நம்மை இங்கே தனியாக விட்டுவிட்டு அவர் வெளிநாடு செல்வாராம் …அங்கே போய் பணி முடித்து பொருள் ஈட்டி வருவாராம் …

 

அதுவரை இங்கு நாம் புலம்பிக் கொண்டிருக்க வேண்டுமாம் …

 

தோழி ! படம் எடுக்கும் பாம்பும் புள்ளிமானும் நடுங்கும்படி இடியும் மழையும் கொட்டும் நடுயாமத்திலும் , நாம் அதனைக் கேட்டுக்கொண்டு உயிர்தரித்திருக்க வேண்டுமாம் ;

 

கேட்டாயா ? பெரும் நகைப்புக்குரிய இந்தச் செய்தியை…

 

இப்படி தங்களின் தாபத்தைக் கொட்டிக் கேள்வியால் கீறுகின்றார் .

 

“பெருநகை கேளாய் , தோழி !காதலர்

ஒருநாள் கழியினும் உயிர்வேறு படூஉம்

பொம்மல் ஓதி ! நம் இவண் ஒழியச்

செல்ப என்ப ,தாமே ; சென்று ,

தம் வினை முற்றி வரூஉம் வரை ,நம் மனை

வாழ்தும் என்ப ,நாமே ,அதன் தலைக்

கேழ்கிளர் உத்தி அரவுத்தலை பனிப்ப,

படுமழை உருமி உரற்று குரல்

நடுநாள் யாமத்தும் தமியம் கேட்டே.”

 

[ குறுந்தொகை 129 ;குறிஞ்சி ]

 

அந்தக் காலத்தில் வாரங்கள் ,மாதங்கள் என  பிரிந்துபோக நேரிட்டபோதே இப்படிப் புலம்பித் தீர்த்தனர் .இப்போது குடும்பத்தைப் பிரிந்து ஆண்டுகள் பலவாக , அதிலும் கொரானா கடுங் காலத்தில் இன்னும் நீளும்  கொடுந்தண்டனையை என்னென்பது ?

 

சரி ! வயிற்றுப்பாடு பொறுத்துக் கொள்ளலாம் என்றாலும் ஆண் ஆண்தானே,ஆண் மையச் சமூகம்தானே ! என்ன நடக்கும் ?

 

சங்கப் புலவர் ஒளவையாருக்கு அந்த சந்தேகம் வந்து விட்டது . அவர் பாடலில் நொந்து சொல்கிறார் ; ஆண்களை சந்தேக நெருப்பில் பொசுக்குகிறார் .

 

நாம் அவரை நினைக்கிறோம் .அவர் நம்மை இதுபோல் நினைக்கிறாரா ? பிரிவை நினைத்த மாத்திரத்திலேயே நம்முள் கவலையும் கண்ணீரும் ஊற்றெடுக்கிறது . நினைக்காமல் இருக்கவும் முடியவில்லை . உணர்ச்சிகள் நம் கட்டிற்குள் இல்லை .வானளவு துயர் மேலிடுகிறது .என்ன செய்ய ? சரி ! நாம் கட்டி அணைத்து மகிழ்ந்த காதலர் அங்கு பிறன் மனை அல்லது வெறொரு பெண்ணை நாடாத சான்றாண்மை மிக்கவராக இருப்பாரா ?

 

 “ உள்ளின் உள்ளம் வேமே ; உள்ளது ,

இருப்பின்எம் அளவைத்து அன்றே ; வருத்தி

வாந்தோய் வற்றே ,காமம் ;

சான்றோர் அல்லர் ,யாம்மரீஇ யோரே “

 

[குறுந்தொகை 102 ; நெய்தல் ]

 

இங்கே ஓர் கேள்வி எழுகிறது .கற்புநிலை என்று சொல்ல வந்தால் அதனை இரு கட்சிக்கும் பொதுவில் வைக்கும் பண்பாடு எப்போது முகிழ்க்கும் ?

 

ஆணுக்கு ஓர் நியாயம் .பெண்ணுக்கு ஓர் நியாயம் . சரியா என்பது நம் கேள்வி . ஆயின் , ஏற்க மறுத்து  அப்படியானால் பெண்ணும் கெட்டழிந்து போகலாமா எனப் பண்பாட்டு போலிஸார் கேள்வி எழுப்புவர் .

 

நாம் தெளிவாக உரக்கச் சொல்ல வேண்டிய நேரம் வந்தாயிற்று . ஆண் ஒன்றைச் செய்யலாமெனில் பெண்ணும் செய்யலாம் , திருநங்கையும் செய்யலாம் ,திருநம்பியும் செய்யலாம் .ஒன்றை பெண் செய்யக்கூடாதெனில் ஆணும் செய்யக்கூடாது .திருநங்கையும் செய்யக்கூடாது .திருநம்பியும் செய்யக்கூடாது .பாலின சமத்துவப் பார்வை என்பது விரிந்து கொண்டே செல்ல வேண்டும் . ஏற்ற தாழ்வு கூடாது .

 

காதலுக்கு சாதி ,மதம் ,மொழி ,இனம் ,நாடு என்ற பாகுபாடும் கிடையாது .கூடாது .காதல் மானுட இயற்கை .

 

ஒரு பெண்ணின் ஆவேசமான ஆனால் மிக நியாயமான மிகவும் வலுவான கேள்வியை பெண்பாற் புலவர் வெள்ளிவீதியார் கேட்கிறார் ,

 

நல்ல ஆரோக்கியமான பசு ஒன்று இருக்கிறது .அது இன்சுவைப் பாலைப் பொழியும் . அதனை ஒன்று கன்று குடிக்கட்டும் இல்லையெனில் பாத்திரத்தில் கறந்து குடிப்போம் .அதைவிடுத்து மண்ணில் பீய்ச்சலாமோ ?தேமலைக் கொண்ட அல்குலும் இளமைப் பேரழகும் வீணாகவிடலாமா ?

 

“ கன்றும் உண்ணாது ,கலத்திலும் படாது,

நலஆன் தீம்பால் நிலத்து உக்கா அங்கு,

எனக்கும் ஆகாது ,என்னைக்கும் உதவாது,

பசலை உணீஇயர் வேண்டும்

திதலை அல்குல் என்மாமைக் கவினே.”

 

[குறுந்தொகை 27 ; பாலை]

 

காதலை ஏற்று உடனே மணமுடித்து வாழவைப்பவர் குறைவு .ஓட ஓட விரட்டுகின்றனர் .இப்போதெல்லாம் கொலையே செய்து விடுகின்றனர் .சாதியும் மதமும் காதலுக்கு எமனாய் கொலைவாளோடு திரிகிறது .ஆயினும் காதல் மடிவதில்லை .அது துளிர்த்துக் கொண்டேதான் இருக்கும்.

 

அதனையும் வெள்ளிவீதியார் பாடுகின்றார் .

 

தோழி ! இந்த மண்ணை ஆழமாகத் தோண்டி அதற்குள்ளாகவா நம் காதலர் மறைந்திருக்கப் போகிறார் ; வானை நோக்கி உயர்ந்து பறந்து விண்ணுலகம் போயிருக்கப் போகிறாரா ? நீளப் பெருங்கடலில் நடந்து போயிருக்கப் போகிறாரா ? மாட்டார் . எனவே நாடு தோறும் ,ஊர் தோறும் ,வீதி தோறும் குடி தோறும் தேடிப்பார்த்தால் அவர் அகப்படாமல் தப்புவதுண்டா ?

 

 “நிலம்தொட்டுப் புகாஅர் ; வானம் ஏறார்;

விலங்குஇரு முந்நீர் காலின் செல்லார்

நாட்டின் நாட்டின் ஊரின் ஊரின்

குடிமுறை குடிமுறை தேரின்

கெடுதரும் உளரோ ?நம் காதலரே .”

 

[குறுந்தொகை 130 ; பாலை ]

 

காதலை தடுக்கும் எந்த அரணும் இதுவரை கண்டுபிடிக்கப்பட வில்லை .இனியும் கிடையாது .

 

கவிஞர் தமிழ் ஒளியின் கவிதையோடு இப்போது விடைபெறுவோம்.

 

 “ காவலும் கட்டுகளும் – ஒரு

கன்னியின் உள்ளம் வளர்

ஆவலை வென்றதில்லை –நீ

அறிக என்றுரைத்தேன் !”

 

நன்றி : வண்ணக்கதிர் ,தீக்கதிர் , 16/1/2022.