"இந்தியாவில் பொருளாதார தேசியத்தின் தோற்றமும் வளர்ச்சியும் : இந்திய தேசியத் தலைமையின் பொருளாதாரக் கொள்கைகள் [1880 - 1905] " என்கிற பிபன் சந்திராவின் 672 பக்க நூலின் ஒவ்வொரு பக்கத்தையும் - ஏன் ஒவ்வொரு வரியையும் வாசிக்கும்போது பிரதமர் மன்மோகன் சிங்கும் நிதி அமைச்சர் சிதம்பரமும் இன்னபிற நாடாளும் தலைவர்களும் இப்படி இந்திய மக்கள் மீதும் இந்திய தேசத்தின் மீதும் அக்கறை கொள்ளவில்லையே எனக் கோபம் பொங்குகிறது . அன்று தாதாபாய் நெளரோஜி , ரானடே , ஆர்.சி.தத் , கோகலே, ஜோஷி, சுப்பிரமணிய ஐயர் போன்ற தலைவர்கள் பிசிறில்லாமல் ஊசலாட்டம் இல்லாமல் இந்திய மக்களின் ஒட்டுமொத்த நலன் என்கிற பரந்த தெளிவான கூர்மையான பார்வையோடு அறிவுத்தளத்தில் இயங்கியதை படிக்கிறபோது இன்றைய தலைவர்களிடம் அத்தகைய தேசபக்த உறுதி இல்லையே என்கிற சினத்தை கொம்பு சீவுகிறது இந்நூல். 

வரலாற்றை படிக்க வேண்டாம் என்று ராஜீவ் காந்தி ஒருமுறை சொன்னது இப்படி நாம் உண்மையை அறிந்து கொள்ளக்கூடாது என்பதற்காகத்தானோ!


27 க்கும் மேற்பட்ட பத்திரிகைகளின் வெளிச்சத்தில் - தலைவர்கள் உரைகள் கட்டுரைகள் உள்ளிட்ட 2665 மேற்கோள்களுடன் - ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் தக்க ஆதாரபூர்வ ஆவண வரிகளுடன் எழுதப்பட்ட இந்நூல் இந்திய தேசியம் என்ற கருத்து மக்களை கவ்விப்பிடித்து இயற்பியல் சக்தியாக மாற விதைதூவப்பட்ட ஆரம்பகால வரலாற்றை பழுதறப் பேசுகிறது.

 "வெற்றியை உடனடி லாபங்களால் அளவிட முடியாதபட்சத்தில்,இக்காலகட்டத்தில் தேசியத்தலைவர்கள் சாதித்தவை ஏராளம் . இந்திய மக்கள் பொதுவான பொருளாதார நலன் உள்ளவர்களாக , பொதுவான எதிரி இருப்பவர்களாக உணரச்செய்து அவர்களை ஒரு பொதுவான தேசியத்தில் இணைத்தார்கள் . " என்று வார்த்தை அலங்காரமாக போகிறபோக்கில் சொல்லிச் செல்லாமல் வலுவான தர்க்க வாதங்கள் ஆதாரங்களோடு நிறுவியுள்ளார்.

இந்தியாவில் வறுமை , தொழில் , அயல்நாட்டுவர்த்தகம்,ரயில்வே , வரிக்கொள்கை , பணமும் பரிவர்த்தனையும் , தொழிலாளர்கள் , விவசாயம் , பொதுநிதி , செலவம் வடிந்து செல்லுதல் , என 12 அத்தியாயங்களில் விரிவாக ஆராய்ந்து விட்டு ; இந்திய பொருளாதாரம் , பொருளாதார தேசியம் என முத்தாய்ப்பாய் கடைசியாக 13,14 வது அத்தியாயங்களை தந்துள்ளார் நூலாசிரியர் .  

பேரா.கா.அ.மணிக்குமார் எழுதிய  "காலணிய இந்தியப் பொருளாதாரம் : ஓர் அறிமுகம்" என்கிற - தமிழ் பதிப்பிற்காக இணைக்கப்பட்ட முன்னொட்டு ஆழ்ந்த வாசிப்புக்குரியது.

 " வயிறார உணவும் சிறிது நீதியும் கிடைத்தால் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கீழ் திருபதியோடு வாழ மக்கள் தயார் " என நிலைமையின் கடுமையை அம்ரித பஜார் பத்ரிகா எழுதியது மிகையல்ல ;  "....இந்திய மக்களின் நிலைமை மோசமானது , இரங்கத்தக்கது , விலங்குகளுக்கும் கீழானது, ...இந்தியர்கள் பட்டினியில் வாழ்வதாக , வெறுக்கத்தக்க , கீழான , அஞ்சி ஒடுங்கத்தக்க வறுமையில் உழல்வதாக.." இந்திய பத்திரிகைகள் விடாமல் தினந்தோறும் வாரந்தோறும் எழுதின என்பதை நூலாசிரியர் மிகச் சரியாகச் சுட்டுகிறார் .  "பஞ்சங்களின் காரணம் விளைச்சல் இல்லாதது அல்ல இருக்கக்கூடிய உணவு தானியத்தை வாங்க வசதி இல்லாததுதான் " என்பதை அன்றைய ஏடுகள் எடுத்து இயம்பின . தலைவர்கள் உரக்கச் சொன்னார்கள். ஆனால் 2 லட்சம் விவசாயிகள் தற்கொலை செய்து கொண்டதைபற்றி அலட்டிக்கொள்ளாமல் பங்குச் சந்தை ஏற்ற இறக்கம் பற்றியே கவலை கொள்ளும் இன்றைய ஊடகங்களை தலைவர்களை நினைக்கத் தோண்றுகிறது .

 "விவசாயத்தை மட்டும் நம்பி இருக்கும் நாடு நிச்சயம் ஏழையாகத்தான் இருக்கும் " என்பதை மிகச்சரியாக புரிந்த தலைவர்கள் தொழில் வளர்ச்சியில் பெரிதும் ஆர்வமும் அக்கறையும் காட்டினார்கள் ; அதே சமயம்   " இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் ஆதிக்கம் நிலை பெற்றதன் ஒரு முக்கியமான விளைவு , இந்திய நகர்புற கைத்தொழில்களும் , கிராமப்புற சிறுதொழில்களும் குறைந்து , அழிந்து பல நூற்றாண்டுகளாகப் பிணைத்திருந்த விவசாயம் ,  உற்பத்தி தொழில்களை பாதித்ததாகும்"என்பதுடன் ,  " முன்பு தங்கள் அரசியல் அடிமைத்தனத்தால் பிரிட்டிஷுக்கு உதவிய இந்தியா இப்போது பொருளாதார அடிமைத்தனத்தால் உதவிக் கொண்டிருக்கிறது // எனவும் நூலாசிரியர் நிறுவுகிறார். // இந்திய தொழில்களை பிந்தங்கிய நிலையில் வத்து அவற்றின் முன்னேற்றத்திற்கு எதுவும் செய்யாமல் இருப்பதுதான் இங்கிலீஷ் தேசத்தின் நோக்கம்.இதன் மூலம் அவர்களது உற்பத்திகளுக்கு எல்லையற்ற இந்தியச் சந்தை கிடைக்கும்.." என்பதை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறார் நூலாசிரியர்.