வசவும் வதையும்
வாழ்க்கையாகிப் போனபின்...
சு.பொ.அகத்தியலிங்கம்
ஒரு சவரக்காரனின் கவிதை மயிருகள்
ஆசிரியர் : கலைவாணன் இ.எம்.எஸ்
வெளியீடு : கீற்று வெளியீட்டகம் ,
1/47 A அழகியமண்டபம் ,
முளகுமூடு அஞ்சல்,
குமரி மாவட்டம் – 629 167 .
“ குனிந்திருந்து
கீழ் பார்த்து தொங்கும்
கொட்டை மயிருகளை
அரைகுறையாக
வெட்டித் தள்ளுவது போல்
அல்லாமல்
கண்ணாடியில் முகம் பார்த்து
கம்பீரமான முறுக்கு மீசை
மேல் நோக்கி நிற்பதற்கு
கத்தரிப்பது போல்
உங்கள் கவனத்தை
வேண்டி நிற்கிறது
இப்பதிவு”
இந்த முன்னறிவிப்பே
வலியையும் , விடுதலை வேட்கையையும் ஒருங்கே பிரகடனப் படுத்துகிறது .
அண்மையில் , “லண்டாய்” எனும் ஆப்கன் பெண்கவிஞர்களின் கவிதை தொகுப்பை
–மொழிபெயர்ப்பாக படித்தபோது அதிர்ந்தேன் . கவிதை என்பது கைவாளென கவிஞர் கே சி எஸ்
அருணாச்சலம் சொன்னது மெய்யே என உணர்ந்தேன் . அடுத்து “ஒரு
சவரக்காரனின் கவிதை மயிருகள்” என்னை உலுக்கி எடுத்துவிட்டது .தன் சாதிய சமூகத்தை
குறுக்கு வெட்டுத் தோற்றமாய் அவர் பிளந்து காட்டிவிட்டார் .
“ பண்டிதன்
முண்டிதன்
இங்கிதன்
சங்கிதன்
நால்விதன் தெரிந்தவனே
நாவிதன்
வேறு
எவனுக்கும்
இல்லை இவை”
என்கிற பெயரின் காரணக்குறிப்பு கற்பிதம் அல்ல .இருந்த
நிலையையும் இழந்த நிலையையும் ஒரு சேரச் சொல்வது ,பண்டுதமெனில் மருத்துவம் ,
முண்டுதமெனில் சவரம் , இங்கிதமெனில் சவரக் கலைகள் , சங்கீதமெனில் இசையும் கலையும்
இப்படி பொருள் விளக்க கவிஞர் குறிப்பு தந்ததோடு நில்லாமல் ;நாலு நிலையிலும்
நாவிதர் பட்ட பாட்டை நாஞ்சில் தமிழோடும் - நாஞ்சில் நாட்டு சடங்கு முறைகளோடும் -
நரம்பில் விஷமாய் உறைந்து போயுள்ள சாதியநோயினைக் கீறியும் காட்சிப்படுத்தியுள்ளார்
.
“ தொட்டிலில் கிடக்கும் என்னை / சலூனில் / வேலை முடித்துவந்த அப்பா /
முத்தமிட்ட கன்னப்பரப்பில் / இரண்டு மூண்று வெள்ளை முடிகள் / ஒட்டியிருக்கின்றன /
எந்த ஜாதிக் காரனின் / அழுக்கு மயிரோ” அன்பையும் சமூகவலியையும் பிழியும் வரிகள்
இவை . இதைவிட கவிதைக்கு என்ன இலக்கண வரம்பு வேண்டும் ? .
ஒரு கலயாண வீட்டில்
தானும் தாயும் அவமானப்படுத்தப்பட்டு விரட்டப்பட்டதை , “இப்பவே யாம்புலே
இருந்தியன்னு / சோறு விளம்புன ஒருத்தன் / ஓடுங்கல நாசுவத் தாயாளின்னு
/ எழுப்பி விட்டான் / என்னையும் என் அம்மையும்” என சொல்லிச் செல்லும் கவிதை
இந்துபெருமிதத்தின் நெற்றில் பொட்டில் அறைகிறது .
சுசீந்திரம் காவடி மடத்தில் நான்
விரும்பி அழைத்துச் சென்ற என சிநேகிதன் களக்காடு பாலச்சந்திரனை [ வண்டி ஏறி
முதுகொடிந்து பின்னர் இறந்து விட்டவன் ] பாதி சாப்பிடும்போது எவண்டா பறதாயளி
பயலுகளை உள்ள விட்டதுன்னு ஒற்றைக்கையைப் பிடித்து என் தாய்மாமா தரதரன்னு வெளியே
வீச – நானும் கோபித்துக்கொண்டு வெளியேறிய அந்தநாள் என்னுள் இன்னும் உறைந்து
போயுள்ளது . எட்டாவதோ ஒன்பதாவதோ படிக்கிற காலம் அது . அன்று என்னுள் விழுந்த
சமூகக்கோபவிதை இன்னும் ஆறவில்லை . இக்கவிதை மேலும் விசிறிவிடுகிறது .
யார்யாருக்கோ தப்பான கர்ப்பத்தை கலைக்க உதவிய அம்மா – ஊர்
பெண்கள் சமஞ்சதுக்கெல்லாம் சடங்கு சுற்றி தீட்டுக்களித்த அம்மா - என
விவரமாகச் சேதி சொல்லும் ஒரு கவிதை இறுதியில் “ அக்கா பிராயத்துக்கு வந்ததை /
யாருக்கிட்டேயும் சொல்லல” என்கிற வரிகளில் வெளிப்படுத்துவதுவது வெறும் பெருமூச்சு
மட்டுமா ?
“ ஊரு மருத்துவச்சியாக / அம்மா பிரசவம் பார்த்து / பூச்சு
பறக்கிப் போட்ட /எல்லா குந்திராண்டங்களும் / இப்ப வளர்ந்து / பூதங்களாத் தொங்குது”
அடேயப்பா உயிர் கொல்லும் வரிகள் ! பாரம்பரிய இந்திய , தமிழக மருத்துவ ஞானம்
மங்கியது ஏன் ? மேற்கு ஓங்கியது ஏன் ? விடையை சொல்லுது இக்கவிதை .
கவிஞர் தன் சுயசாதியின் இதயத்து வலியை – சிதைவை – சமூக அவலத்தை –
அதிலிருந்து தப்பி ஓட செய்யும் சாகசங்களை சொல்லும் வார்த்தைகள் சவரக்கத்தியைவிட
கூர்மையாய் நம் நெஞ்சுக்குள்ளே இறங்குகிறது .
அக்கா சாதியை மறைத்து வாழுவதை பேசும்
ஒரு கவிதையில் அவர் குமுற்கிறார் … “ அவ அம்மைக்கு / ஆயிரம் மாப்பிள்ளைன்னு
/சொல்லட்டு / அவளுக்க தம்பி பொண்டாட்டி / ஓடிப் போயிட்டான்னு
/சொல்லட்டு ” ஆம் இவை எல்லாம் கூட இழிவில்லையாம் ஆனால் எதைச்
சொல்லக்கூடாதாம் கடைவரியாய் சுளீரென விழுகிறது , “ அவ நாசுவத்தின்னு மட்டும் /
சொல்லாம இருந்தாப் போதும்”
“ பிச்சையெடுத்தாலும் /பார்பர் ஷாப் வேலைக்கு /போக கூடாதுன்னு /
சொல்லிட்டா அம்மா” அதற்காக்காக லாரி கிளீனரா போனபின் கிடைத்த அனுபவம்
என்ன தெரியுமா ? “நான் குளிச்ச பொறவு / நீ குளில நாசுவத் தாயளின்னுட்டு / சோப்பு
நுரையோடு / என்னை வெளியே வரச்சொல்லி / டிரைவர் குளிக்கப் போனான்” சுய அனுபவமும்
சுயசாதி ரணமும் நூல் நெடுக வார்த்தைகளாய் நம்மைப் புரட்டிப் போடுகின்றன . வசவுச்
சொற்கள் கவிதையாகுமா ? என சில சுயம்புகள் கேட்கக்கூடும் ! வசவும் வதையுமே
வாழ்க்கையாகிப் போனபின் அதைக் கவிதையில் கூறிட வேறென்ன வார்த்தை மயிரிருக்கு ?
பொன்னீலனின் முன்னுரைக் கவிதையும் , நட . சிவகுமாரின் பின்னுரையும்
கட்டாயம் படித்தாக வேண்டும் .
“ கலைவாணன் புதிய கவிதை மொழியோடு அறிந்த மனிதர்களின் அறியாத
பக்கங்களை வாசிக்கும்படி வைத்திருக்கிறான்” என நட . சிவகுமாரின் கணிப்பை நான்
மட்டுமல்ல கவிதைத் தொகுப்பை வாசிக்கும் ஒவ்வொருவரும் ஒப்புக்கொள்வர் .
இந்து ஒற்றுமை பேசும் மதவெறிக்கூட்டம் என்ன புனுகு பூசினாலும் மறைக்க
முடியாமல் அழுகி நாறும் சாதிய ரணத்தின் ஸ்கேன் பதிவு இது ..
[ பிப் 26 அன்று எழுதியது . அன்றே செம்மலருக்கு அனுப்பியது . இனி பிரசுரமாகக்கூடும் ]
0 comments :
Post a Comment